Campus Orleon

Mijn afstudeerscriptie aan de Universiteit van Amsterdam ging over het veranderend tijdsbesef in het werk van Shakespeare. Uit die tijd stamt mijn eerste kennismaking met de ideeën van J.T. Fraser over tijd.
In zijn boeken beschrijft hij tijd niet als één verschijnsel, maar als een evolutionair proces dat nieuwe dimensies voortbrengt, temporal Umwelts noemt hij ze. Elk van deze temporal Umwelt heeft zijn specifieke tijdprocessen die kenmerkend zijn voor de specifieke Umwelt. De materiele werkelijkheid, de eotemporal Umwelt, van elementaire deeltjes en het fysieke heelal wordt bepaald door andere tijdprocessen dan de biologische werkelijkheid.
Met zijn theorie biedt Fraser ons een instrument om tijd niet als één ondeelbaar verschijnsel te beschouwen, maar als een
Ons oog lijkt niet gemaakt om tijd in volle glorie te zien, voor ons ziet tijd eruit als één voorbijgaand verschijnsel. Met zijn theorie van tijd als een hiërarchie van temporal Umwelts die verschillende dimensies onderscheidt in de tijd krijgen we gelegenheid allerlei processen in de tijd aan het werk te zien die voor het oog gelijktijdig zijn, maar zich in werkelijkheid afspelen in verschillende dimensies. Fraser’s theorie is een doeltreffend instrument om de terugkerende problemen met de tijd uit tweeënhalf duizend jaar denken zichtbaar te maken.
Het is een relatief jonge manier van kijken naar tijd, voor het eerst gepubliceerd eind jaren zeventig. Mijn grootste vraag is op welke manier nieuwe Umwelts uit de bestaande kunnen ontstaan en welke hiërarchie er is tussen de biotemporal, de sociotemporal en de nootemporal Umwelt.
Op het ogenblik ben ik mijn promotievoorstel aan het voorbereiden en ga op zoek naar een promotor voor mijn Ph.D.