Onderweg naar Spanje mat Humboldt elke heuvel. Hij beklom elke berg. Hij hakte steenmonsters uit elke rotswand. […] Inwoners die toekeken hoe hij de zon door het oogglas van de sextant fixeerde, dachten dat zij heidense aanbidders waren en stenigden hen, zodat ze op hun paarden moesten springen en in galop op de vlucht sloegen. De eerste twee keren kwamen ze er zonder kleerscheuren af, de derde keer hield Bonpland er een stevige wond aan over. Hij begon zich te verbazen. Of het wel nodig was, vroeg hij, ze waren ten slotte op doorreis, ze wilden toch alleen maar naar Madrid en waren er veel sneller wanneer ze er gewoon heen reden, allemachtig. Humboldt dacht na. Nee, zei hij toen, het speet hem. Een heuvel waarvan je niet wist hoe hoog hij was, vormde een belediging voor het verstand en maakte hem onrustig. Als een mens niet constant zijn positie bepaalde, kon hij zich niet voortbewegen. Een raadsel, hoe klein ook, liet je niet aan de kant van de weg staan.

In welke roman van welke auteur komt deze passage voor?

---

Het antwoord was Het meten van de wereld van Daniel Kehlmann. De winnaar was Anne Marie Weggelaar.

Dit boek kopen? Klik op de kaft.