In zijn oratie Een eenzame visserman op zoek naar geluk; Over het publieke aanzien van de wetenschap gaat Peter Achterberg in op publiek vertrouwen in wetenschap en haar instituties. Hij constateert dat het publiek wel gelooft in de wetenschappelijke methode, maar niet altijd in de wetenschappers zelf. Voor veel mensen is dit reden om zelf met onderzoek aan de slag te gaan (de eigen ervaring als primaire bron van kennis) en/of bij anderen te raden gaan (het oor bij internetfora te luister leggen, so to speak). Met name mensen met een grote vertrouwenskloof (wel in de wetenschap, niet in de wetenschappers geloven) dragen democratisering een warm hart toe. Het gaat dan vooral om complottheoretici (wetenschappers horen bij de geglobaliseerde machtselite) en populisten (alleen het volk heeft de échte ervaring). Campus Orleon zet zich ook in de voor de kennisdemocratie, maar wil daarbij wetenschappers niet uitsluiten van de kennisproductie in onze samenleving. Ons motto is de uitspraak van Merton: “Insiders and outsiders in the domain of knowledge, unite. You have nothing to lose but your claims. You have a world of understanding to win.” En volgens Achterberg kan deze kloof leiden tot allerlei initiatieven om tot praktische alternatieven te komen: “Kortom, gedreven door gevoelens van culturele onvrede, zitten institutioneel wantrouwige burgers niet bepaald bij de pakken neer. Ze combineren hun institutionele wantrouwen met wetenschappelijke aspiraties, en in plaats van de wetenschap maar helemaal vaarwel te zeggen, ontwikkelen ze nieuwe, alternatieve repertoires. En ze blijven daarbij dicht bij huis. Ze zien voor zichzelf, en voor hun medeburgers een uitgelezen kans om wetenschappelijk aan de bal te blijven. Om zelf uit te vinden wat er allemaal waar is, en wat niet. En om mee te bepalen wat wetenschappers dan wel zouden moeten doen.”

Een interessante oratie die zeker de moeite van het lezen waard is.